martes, 17 de junio de 2008

Cantares gallegos. Fragmentos. Rosalía de Castro. Autora.

Campanas de Bastabales,
cando vois oio tocar,
mórrome de soidades.
I

Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.

Cando de lonxe vos oio
penso que por min chamades
e das entrañas me doio.

Dóiome de dór ferida,
que antes tiña vida enteira
e hoxe teño media vida.

Sólo media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.

Non me roubaron, traidores,
¡ai! uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.

Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
De pena me consumieron.
II
Aló pola mañancina
subo enriba dos outeiros
lixeriña, lixeriña.

Como unha craba lixeira,
para oir das campaniñas
a batalada pirmeira.

A pirmeira da alborada
que me traen os airiños
por me ver máis consolada.

Por me ver menos chorosa,
nas súas alas ma traen
rebuldeira e queixumbrosa.

Queixumbrosa e retembrando
por antre verde espesura,
por antre verde arborado.

E pola verde pradeira,
por riba da veiga llana,
rebuldeira e rebuldeira.
III
Paseniño, paseniño,
vou pola tarde calada
de Bastabales camiño.

Camiño do meu contento;
i en tanto o sol non se esconde
nunha pedriña me sento.

E sentada estou mirando
como a lúa vai saíndo,
como o sol se vai deitando.

Cal se deita, cal se esconde
mentras tanto corre a lúa
sin saberse para donde.

Para donde vai tan soia
sin que aos tristes que a miramos
nin nos fale nin nos oia.

Que si oira e nos falara,
moitas cousas lle dixera,
moitas cousas lle contara.
IV
Cada estrela, o seu diamante;
cada nube, branca pruma;
triste a lúa marcha diante.

Diante marcha crarexando
veigas, prados, montes, rios,
donde o día vai faltando.

Falta o día, e noite escura
baixa, baixa, pouco a pouco,
por montañas de verdura.

De verdura e de follaxe,
salpicada de fontiñas
baixo a sombra do ramaxe.

Do ramaxe donde cantan
paxariños piadores,
que ca aurora se levantan.

Que ca noite se adormecen
para que canten os grillos
que cas sombras aparecen.
V
Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa.

Miña casa, meu abrigo,
vanse todos, eu me quedo
sin compaña nin amigo.

Eu me quedo contemprando
as laradas das casiñas
por quen vivo suspirando.
.................................................
Ven a noite...,morre o día,
as campanas tocan lonxe
o tocar do Ave María.

Elas tocan pra que rece;
eu non rezo que os saloucos
afogándome parece
que min tén que rezar.
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.
........................................

Rosalía de Castro. Reseña Biográfica.

Nació Rosalía de Castro en Santiago de Compostela el dia
24 de Febrero de 1837 , era hija de Teresa de la Cruz y Abadía y el sacerdote José Martinez Viojo, el presbítero anota en la partida de nacimiento "...una niña que bauticé solemnemente..."llámandola María Rosalía Rita, hija de padres desconocidos. No se tiene mucha información de su período escolar, pero comenzó a escribir desde muy joven, además de participar en obras teatrales del colegio.
Su primer libro, el poemario LA FLOR, sale en el periódico La Iberia de Madrid. Suscitará una reseña positiva del historiador galleguista Manuel Murguía, siendo un capitulo importantisimo en su vida las relaciones con dicho historiador. Rosalía contrae matrimonio con Manuel Murguía el 10 de Octubre de 1858.
En 1863sale su primer libro en gallego, CANTARES GALLEGOS, el libro tiene reminiscencias de la antigua lírica galaico-portuguesa, de origen provenzal, especialmente la popular, con innovaciones métricas y protesta contra el centralismo castellano y la vida miserable del campesino gallego que se ve forzado a emigrar.
Se la considera, junto a Gustavo Adolfo Béquer, como la precursora de la modernidad e iniciadora de una nueva métrica castellana.
Nunca aspiró a la fama, sino que fue su marido el que la convenció de que publicara sus obras.
Aunque la crítica literaria la consagra principalmente como poeta, es preciso mencionar que escribió y publicó varias novelas. Falleció el dia 15 de Julio de 1885 en Padrón.

1857 : Publicación de su primer libro de poemas en castellano "La flor."

1859 : Publicación de la novela en castellano "La hija del mar."

1861: Aparece su primer poema en gallego: "Adiós rios", y la novela en castellano "Flavio"

1863: Se publica "Cantares gallegos", tras la muerte de su madre escribe el poema en castellano,
"A mi madre."

1866: Publica "Ruinas." novela en castellano.

1867: "El caballero de las botas azules." novela en castellano.

1880: "Follas novas"

1881: "El primer loco" novela y "Padrón y las inundaciones," costumbres gallegas, "El domingo de Ramos" (cuadros de costumbres).

1884: "En las orillas del Sar.

viernes, 13 de junio de 2008

Muy humilde homenaje. Nilda Martha.

Mi muy humilde homenaje, a un Señor Poeta, en el 120 aniversario de su natalicio, ¡ cuanto mas lo conosco, mas lo admiro.! ¡ Gracias Fernando Pessoa.!

Se depois de eu morrer. Alberto Caeiro. (Fernando Pessoa) Autor.

Se depois de eu morrer, quiserem escrever a minha biografía,
Nâo há nada mais simples
Tem só duas datas-a da minha nascença e a da minha morte.
Entre uma e outra cousa todos os dias sâo meus.
Sou fácil de definir.
Vi como um danado.
Amei as cousas sem sentimentalidade nenhuma.
Nunca tive um desejo que nâo pudesse realizar, porque nunca ceguei.
Mesmo ouvir nunca foi para mim senâo um acompanhamento de ver,
Comprendí que as cousas sâo reaís e todas diferentes umas de outras;
Comprendí isto com os olhos, nunca com o pensamento.
Compreender isto com o pensamento sería achá-las todas iguais.
Um dia deu-me o sonho como a qualquer criança.
Fechei os olhos e dormí.
Além disso, fui o único poeta da natureza.

Tenho tanto sentimento. Fernando Pessoa. Autor.

Tenho tanto sentimento
Que é freqüente persuadir-me
De que sou sentimental,
Mas reconheço, ao medir-me,
Que tudo isso é pensamento,
Que nâo senti afinal.

Temos, todos que vivemos,
uma vida que é vivida
E outra vida que é pensada,
E a única vida que temos
É essa que é dividida
Entre a verdadeira e a errada.

Qual porém é a verdadeira
E qual errada, ninguém
Nos saberá explicar;
E vivemos de maneira
Que a vida que a gente tem
É a que tem que pensar.

Fernando Pessoa. 120 años de su nacimiento.

Fernando Pessoa poeta y ensayista portugués que se ha convertido,con una obra tan heterodoxa como extensa, en una de las cimas literarias de todos los tiempos. Nació un 13 de Junio de 1888 en Lisboa, Portugal. El día del Santo Patrono de la Ciudad, San Antonio de Padua, Fernando Antonio Nogueira Pessoa, introdujo en la literatura europea el modernismo portugués. Su obra es una de las mas originales de la literatura portuguesa y fué uno de los introductores en su país de los movimientos de vanguardia. A partir de 1914 proyectó su obra sobre tres heterónimos: Ricardo Reis, Alvaro de Campos y Alberto Caeiro, para quienes inventó personalidades divergentes y estilos literarios distintos. Sobre estos desdoblamientos del poeta en varias personalidades, se reflejan sus distintos yo conflictivos, y elabora su propia obra poética, a veces experimental, una de las más importantes del siglo XX y que en su mayor parte permaneció inédita hasta su muerte. Es la suya una obra que verdaderamente puede decirse que representa todos los aspectos diferentes de la personalidad del poeta con su completa variedad de voces diferentes, y estilos individuales. Falleció el día 30 de Noviembre de 1935, su última frase la escribió en inglés: "I KNOW NOT WHAT TOMORROW WILL BRING."